Als geluk niet heel gewoon is

Perfectionisme

Ik wilde alleen maar 10-halen en was de beste van de klas. Met een 9 kwam ik huilend thuis. Ik had een foutje gemaakt, had gefaald en was niet goed genoeg. Perfectionistisch… het begon al met het leren schrijven. Ik was zo netjes en nauwkeurig dat de lerares er de rambam van kreeg…. want ik was zoooooo langzaam hahahaha. Ik wilde het gewoon mooi en goed doen, maar daar was geen tijd voor. Ken je dat… dan ben je 6 jaar en zit je in wat toen nog de eerste klas heette. De prestatiedruk lag hoog, toen al.

Maar ik zou Anja niet zijn, als ik niet meer dan mijn best zou doen om te behalen wat nodig is. Totdat een vriendin tegen mij zei dat ze jaloers op me was. Omdat ik zulke goede cijfers haalde, wat in haar ogen mij zo makkelijk afging. En het was waar, ik kon goed leren. Maar ik wilde niet dat iemand jaloers op mij zou zijn en al helemaal niet een vriendin. Onbewust heeft dit me beïnvloed:

Aan succes kleeft nadeel! Het kan zelfs onveilig zijn om succes te hebben terwijl geen succes me heel klein deed voelen. Minderwaardig zelfs…. Komt nog bij dat ik mij een mislukkeling voelde als het niet goed ging.

In mijn leven ervoer ik dit als dat ik 1 stap vooruit zette, ik 3 stappen terug deed en het kostte me dus ontzettend veel moeite om vooruit te komen. Het voelde als een energie die mij terugtrok, waar ik geen grip op had. Angst vooral, zie ik achteraf. Had ik succes of ging ik ergens voor, dan kreeg ik een burn-out. Lukte het niet zoals ik het voor ogen had, dan kroop ik weg in mijn schulp. Ik had gefaald en dat gevoel vond ik vreselijk. En wat zouden anderen wel niet van mij denken en vinden?

Vooral dat laatste… heeft ervoor gezorgd dat ik mij klein maakte, me aanpaste en niet wilde opvallen. Tja, moet je nu net moslim worden en een hoofddoek gaan dragen hahahaha…. Dat was dus ook nog wel even een dingetje dus.

Zelf sabotage

Maar alle gekheid op een stokje. Pas nu besef ik dat dit een diep geworteld patroon van zelf sabotage was dat mij belemmerde in mijn succes. Ik durfde mijn eigen potentieel niet te benutten, of in mijn kracht te staan, of uitkomen voor mijn ideeën en meningen. En te blijven staan met een rechte rug. Gewoon omdat ik ik ben en ik er mag zijn.

In alle eerlijkheid is het de islam die mij hierin gesterkt heeft en is het God die mij hierin geleid heeft. Het is namelijk zo dat er op het diepste, donkerste punt van mijn leven (ik was 17) een lichtpunt voor mijn geestesoog verscheen. Een lichtpunt waarvan ik wist, dat als ik mij daar op zou richten, dan komt het goed. En zo ontstond er een uitweg uit de vreselijke situatie waarin ik op dat moment verkeerde.

Nu ben ik 49 en ik heb een hele zoektocht gehad naar mijzelf, naar God, naar de reden van het bestaan, zingeving, liefde en geluk. Hoge pieken, diepe dalen. Succes en mislukking. Een weg van uitersten en dit is wat ik heb geleerd:

Ik besef mij dat het ware geluk…. het blijvende geluk alleen in het Paradijs te vinden is. En dat je pas echt succes hebt als je daarin mag verblijven. Al het andere is tijdelijk van aard. Ik hoef het dus niet meer na te jagen hier op aarde en dat geeft rust. Ik hoef alleen maar mijzelf te zijn en van daaruit ontstaan er dingen. En de energie van zelf sabotage laat ik lekker los.